Nauka online w czasie pandemii

Kompleksowa analiza historycznego okresu, który na zawsze zmienił oblicze polskiej edukacji. Prezentujemy dane, ludzkie historie i wnioski na przyszłość.

Przed burzą: Polska edukacja u progu 2020 roku

Aby w pełni zrozumieć skalę transformacji, należy cofnąć się do momentu tuż przed pandemią. Polski system oświaty, choć stabilny, charakteryzował się znaczną inercją i powolnym tempem adaptacji technologicznej. Dominował tradycyjny model nauczania oparty na bezpośrednim kontakcie w klasie, podręczniku i kredzie. Technologie cyfrowe, choć obecne, stanowiły raczej dodatek i ciekawostkę niż integralną część procesu dydaktycznego. E-dzienniki stały się standardem, ale interaktywne platformy, zasoby online czy metody e-learningowe były domeną nielicznych, innowacyjnych placówek i nauczycieli-pasjonatów. System nie był przygotowany na nagłe, ogólnokrajowe trzęsienie ziemi.

Tektoniczne przesunięcie: Marzec 2020

Decyzja o zamknięciu szkół w marcu 2020 roku była szokiem. Z dnia na dzień miliony uczniów i setki tysięcy nauczycieli musiały przenieść całe swoje życie zawodowe i edukacyjne do świata wirtualnego. Był to największy, najbardziej radykalny i całkowicie niezaplanowany eksperyment w historii polskiej oświaty. Pierwsze tygodnie to okres chaosu, improwizacji i ogromnego stresu. Nauczyciele, rodzice i uczniowie musieli samodzielnie, metodą prób i błędów, budować od zera system zdalnej edukacji, często bez jasnych wytycznych, odpowiedniego sprzętu i systemowego wsparcia. To, co wydarzyło się wiosną 2020 roku, nie było zaplanowaną reformą, lecz desperacką akcją ratunkową.

"Zdalna edukacja to samotna wyspa, na której każdy z nas – uczeń, rodzic, nauczyciel – był pozostawiony sam sobie."

Cel i znaczenie niniejszego opracowania

Ta strona to coś więcej niż tylko zbiór danych i wykresów. To próba stworzenia kompleksowego, historycznego zapisu tego wyjątkowego okresu. Naszym celem jest nie tylko przedstawienie statystyk, ale przede wszystkim oddanie głosu uczestnikom tego eksperymentu: uczniom, rodzicom i nauczycielom. Analizując ich doświadczenia – zarówno te negatywne, jak i pozytywne – chcemy zrozumieć głębokie, wielowymiarowe skutki pandemii dla edukacji. Wierzymy, że te wnioski są bezcenną lekcją i mogą stanowić fundament do budowy bardziej nowoczesnego, odpornego na kryzysy i po prostu lepszego systemu oświaty dla przyszłych pokoleń.

Najważniejsze wnioski

Kryzys zdrowia psychicznego: Prawie połowa uczniów (49%) zgłosiła pogorszenie samopoczucia. Izolacja społeczna i brak kontaktu z rówieśnikami (wskazane jako problem przez 71% uczniów) okazały się głównymi czynnikami negatywnie wpływającymi na kondycję psychiczną młodzieży.
Pogłębienie nierówności: Cyfrowe wykluczenie stało się faktem. Problemy ze sprzętem i dostępem do internetu pogłębiły istniejące nierówności edukacyjne, tworząc "dług edukacyjny", który najmocniej dotknął uczniów z trudniejszych środowisk.
Przeciążenie i wypalenie: Nauczyciele i rodzice znaleźli się pod ogromną presją. Motywowanie uczniów (problem dla 67% nauczycieli i 65% rodziców) oraz zacieranie się granic między pracą a życiem prywatnym doprowadziło do powszechnego zjawiska wypalenia.
Przyspieszona cyfryzacja: Mimo trudności, pandemia wymusiła skok technologiczny w edukacji. Nauczyciele masowo poznali nowe narzędzia (78% wskazało to jako pozytyw), co stworzyło fundament pod przyszłe, bardziej elastyczne modele nauczania.

Cyfrowy ekosystem edukacji

Nagłe przejście na tryb zdalny było testem wydolności technologicznej polskiej szkoły. Wybór narzędzi był często dziełem przypadku, a nie przemyślanej strategii. Analizujemy, co złożyło się na naprędce zbudowany, cyfrowy krwiobieg edukacji.

Główne narzędzie komunikacji

Librus

Używany przez 93% nauczycieli i 89% rodziców

Najpopularniejsza platforma do lekcji

MS Teams

Wskazany przez 48% nauczycieli

Kto decydował o wyborze narzędzi?

Kategorie wykorzystywanych narzędzi

Platformy do wideokonferencji

MS Teams, Google Meet i Zoom stały się synonimem wirtualnej klasy. Wybór często zależał od tego, który pakiet biurowy (Microsoft 365 czy Google Workspace) został wdrożony w danej gminie lub szkole. Platformy te oferowały podstawowe funkcje, jak transmisja wideo, czat czy udostępnianie ekranu, ale nauczyciele musieli samodzielnie odkrywać bardziej zaawansowane opcje, jak tworzenie "pokoi" do pracy w grupach.

Dzienniki elektroniczne jako centra komunikacji

Systemy takie jak Librus czy Vulcan UONET+, dotychczas służące głównie do ewidencji ocen i frekwencji, stały się głównym kanałem komunikacji na linii szkoła-dom. To przez nie wysyłano plany lekcji, zadania domowe i ogłoszenia. Ich rola wzrosła diametralnie, obnażając jednocześnie braki w ich funkcjonalnościach, np. w zakresie płynnej wymiany plików czy prowadzenia dyskusji.

Nieformalne kanały i kreatywność

W obliczu trudności technicznych i braków w oficjalnych systemach, ogromną rolę odegrały komunikatory (Messenger, WhatsApp) i media społecznościowe (prywatne grupy na Facebooku). Pozwalały na szybką, nieformalną komunikację, budowanie relacji i wzajemne wsparcie zarówno wśród uczniów, jak i w gronie pedagogicznym. Była to oddolna, kreatywna odpowiedź na sztywność i niedoskonałość narzuconych odgórnie rozwiązań.

Problem fragmentacji technologicznej

Brak centralnej, spójnej strategii cyfryzacji doprowadził do chaosu. Uczeń mógł jednego dnia korzystać z MS Teams na matematyce, Google Meet na języku polskim, a materiały z historii otrzymywać mailem. Taka fragmentacja ekosystemu technologicznego była ogromnym obciążeniem poznawczym dla uczniów i rodziców, zmuszając ich do ciągłego przełączania się między różnymi interfejsami i sposobami pracy.

Adaptacja metodyki i programu nauczania

Przeniesienie szkoły do świata wirtualnego wymusiło fundamentalną rewizję nie tylko narzędzi, ale i sposobów nauczania. Nauczyciele musieli w locie dostosowywać programy i metody pracy do nowych, trudnych warunków, co stało się największym testem dla ich kreatywności i warsztatu pedagogicznego.

Od chaosu do struktury: Ewolucja metod nauczania

Pierwsze tygodnie zdalnej nauki często opierały się na prostym przesyłaniu materiałów – skanów podręczników i list zadań do wykonania. Była to tzw. "edukacja korespondencyjna", która nie miała wiele wspólnego z prawdziwym procesem nauczania. Z czasem nauczyciele, zdobywając doświadczenie, zaczęli przechodzić do bardziej zorganizowanych form, tworząc tygodniowe plany pracy i próbując prowadzić lekcje na żywo, co stanowiło kolejny etap ewolucji metodycznej.

Model synchroniczny vs. asynchroniczny

Kluczowym dylematem metodycznym stało się znalezienie równowagi między dwoma modelami. Nauczanie synchroniczne (lekcje wideo na żywo) pozwalało na bezpośredni kontakt i natychmiastową informację zwrotną, ale generowało problemy techniczne i tzw. "zmęczenie Zoomem". Nauczanie asynchroniczne (praca z materiałami we własnym tempie) dawało elastyczność, ale prowadziło do poczucia izolacji i problemów z motywacją. Większość szkół próbowała łączyć oba podejścia, jednak wypracowanie optymalnego modelu okazało się niezwykle trudne.

Wyzwanie przedmiotów praktycznych

Największe problemy metodyczne dotyczyły przedmiotów, których nie da się sprowadzić do teorii. Lekcje wychowania fizycznego zamieniły się w instruktaże ćwiczeń do wykonania w domu. Edukacja artystyczna i muzyczna straciła swój wymiar warsztatowy. Najtrudniej było jednak w przypadku nauk przyrodniczych i kształcenia zawodowego, gdzie niemożliwe do przeprowadzenia w domu eksperymenty i zajęcia praktyczne zastępowano filmami i symulacjami, co było jedynie namiastką prawdziwego doświadczenia.

Redukcja i priorytetyzacja materiału

Realizacja pełnej podstawy programowej w warunkach zdalnych była niemożliwa. Nauczyciele stanęli przed koniecznością selekcji materiału, skupiając się na kluczowych kompetencjach i zagadnieniach. Ta "przymusowa" reforma programowa pokazała, jak przeładowane są polskie programy nauczania i otworzyła dyskusję na temat tego, co w edukacji jest naprawdę istotne.

Cyfrowe wykluczenie – cichy problem

Pandemia obnażyła głębokie nierówności w dostępie do technologii. Problem braku odpowiedniego sprzętu czy stabilnego łącza internetowego dotknął wiele rodzin i stał się realną barierą w dostępie do edukacji.

~15%

Uczniów nie miało stałego dostępu do komputera lub laptopa.

~20%

Rodzin zgłaszało problemy z jakością połączenia internetowego.

~30%

Nauczycieli musiało samodzielnie sfinansować zakup sprzętu do pracy.

Dane szacunkowe na podstawie analizy wypowiedzi i częściowych danych z raportu. Problem ten wymaga dalszych, pogłębionych badań.

Wyzwania dla każdego

Edukacja zdalna postawiła przed wszystkimi unikalne trudności. Wspólnym mianownikiem był stres, przeciążenie i poczucie osamotnienia. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla budowania bardziej odpornego systemu edukacji.

Największe wyzwania dla uczniów

Pogłębiona analiza wyzwań

Perspektywa ucznia: Walka o normalność

Samodyscyplina i prokrastynacja: Domowe środowisko, pełne rozpraszaczy, okazało się polem bitwy o koncentrację. Bez dzwonka na przerwę i bezpośredniego nadzoru nauczyciela, utrzymanie rutyny i systematyczności było dla wielu uczniów niemal niemożliwe.
Brak równego dostępu do pomocy: O ile w klasie można było podnieść rękę i poprosić o pomoc, o tyle w świecie online uzyskanie indywidualnego wsparcia stało się znacznie trudniejsze, co pogłębiało frustrację i luki w wiedzy.
Warunki domowe: Uczniowie musieli dzielić przestrzeń i sprzęt z rodzeństwem i pracującymi zdalnie rodzicami. Brak własnego, cichego kąta do nauki był luksusem, na który nie każdy mógł sobie pozwolić.

Perspektywa nauczyciela: Praca na kilku etatach

Brak feedbacku niewerbalnego: Nauczyciele utracili zdolność "czytania klasy" – obserwowania mowy ciała, gestów i wyrazów twarzy uczniów, które w tradycyjnej szkole są kluczowym źródłem informacji o ich zaangażowaniu i zrozumieniu materiału.
Wsparcie dla uczniów ze specjalnymi potrzebami (SPE): Zapewnienie adekwatnego wsparcia dla uczniów z orzeczeniami w warunkach zdalnych było ogromnym wyzwaniem. Terapia, rewalidacja czy proste dostosowanie metod pracy stały się niezwykle trudne do realizacji.
Ocena pracy i prywatność: Nauczyciele czuli się poddani ciągłej ocenie ze strony rodziców, którzy nierzadko przysłuchiwali się lekcjom. Generowało to dodatkowy stres i poczucie naruszenia prywatności.

Perspektywa rodzica: Żonglerka na granicy wytrzymałości

"Drugi etat" w domu: Rodzice, często sami pracując zdalnie, musieli jednocześnie pełnić rolę nauczycieli, motywatorów i wsparcia technicznego. To żonglowanie obowiązkami prowadziło do skrajnego wyczerpania fizycznego i psychicznego.
Bariera technologiczna: Wielu rodziców, nie posiadających na co dzień zaawansowanych kompetencji cyfrowych, musiało z dnia na dzień stać się ekspertami od obsługi platform e-learningowych, rozwiązywania problemów z siecią i konfigurowania sprzętu.
Nierówne obciążenie: Badania i relacje wskazują, że ciężar organizacji domowej edukacji w znacznie większym stopniu spoczął na barkach kobiet – matek, co pogłębiło istniejące nierówności w podziale obowiązków domowych.

Rola rodzica – nauczyciel, technik i motywator

Pandemia fundamentalnie zmieniła rolę rodziców w procesie edukacji. Zostali oni postawieni przed koniecznością jednoczesnego pełnienia wielu funkcji, co było ogromnym obciążeniem.

Trudności w łączeniu ról

Dla 65% rodziców największym wyzwaniem było motywowanie dzieci do systematycznej nauki. Ponadto, blisko połowa opiekunów miała trudności ze zrozumieniem i wyjaśnieniem zagadnień szkolnych, a co trzeci zmagał się z problemami technicznymi.

Wpływ na relacje rodzinne

Ciągła presja i konieczność nadzorowania nauki dziecka prowadziły do wzrostu napięć i konfliktów. Zacieranie się granic między domem, szkołą a pracą negatywnie wpłynęło na atmosferę i relacje w wielu rodzinach, potęgując uczucie zmęczenia i frustracji.

Jasne strony edukacji zdalnej

Mimo trudności, nauka zdalna przyniosła też nieoczekiwane korzyści. Te pozytywne doświadczenia są cenną lekcją na przyszłość, pokazując potencjał elastycznych form nauczania.

Pozytywne aspekty dla uczniów

Ocenianie i egzaminy w trybie zdalnym

Weryfikacja wiedzy stała się jednym z najtrudniejszych elementów edukacji zdalnej. Nauczyciele stanęli przed dylematem, jak sprawiedliwie oceniać, minimalizując ryzyko niesamodzielnej pracy.

Zmiana formy weryfikacji

Zamiast klasycznych testów, nauczyciele częściej sięgali po formy otwarte, jak eseje czy projekty. Mimo to, 56% z nich przyznało, że ocena wiedzy była jednym z największych wyzwań.

Problem nierzetelności

Problem ściągania i niesamodzielnej pracy był powszechny. Brak skutecznych narzędzi do kontroli sprawiał, że wiarygodność ocen bywała kwestionowana przez obie strony.

Zdrowie fizyczne i psychiczne – ukryty koszt

Długotrwała izolacja i przeniesienie życia przed ekrany komputerów odcisnęły głębokie piętno na kondycji psychofizycznej uczniów. To jeden z najpoważniejszych i najdłużej odczuwalnych skutków pandemii w edukacji.

Wpływ na zdrowie fizyczne

Siedzący tryb życia i wady postawy

Zastąpienie drogi do szkoły, przerw i lekcji WF wielogodzinnym siedzeniem, często w nieergonomicznej pozycji, doprowadziło do gwałtownego pogorszenia kondycji fizycznej. Uczniowie masowo zgłaszali bóle pleców, karku i nadgarstków. Lekarze i fizjoterapeuci zaczęli alarmować o wzroście liczby wad postawy u dzieci i młodzieży, określając to zjawisko "pokoleniem pochylonych głów".

Cyfrowe zmęczenie wzroku

Ciągłe wpatrywanie się w ekran komputera, tabletu czy smartfona spowodowało powszechne występowanie tzw. cyfrowego zmęczenia wzroku (Digital Eye Strain). Objawiało się ono pieczeniem i suchością oczu, bólami głowy, a nawet problemami z ostrością widzenia. Dla wielu uczniów konieczna stała się pierwsza w życiu wizyta u okulisty i korekcja wzroku.

Zaburzenia rytmu dobowego i odżywiania

Brak stałej, zewnętrznej rutyny związanej z wychodzeniem do szkoły rozregulował zegar biologiczny wielu uczniów. Nieregularne pory snu, późne zasypianie (potęgowane przez niebieskie światło ekranów) i trudności z porannym wstawaniem stały się normą. Zmieniły się także nawyki żywieniowe – nieregularne posiłki i łatwy dostęp do przekąsek sprzyjały niezdrowej diecie.

Wpływ na zdrowie psychiczne

Kryzys w relacjach rówieśniczych i poczucie straty

Dla dzieci i młodzieży relacje z rówieśnikami są kluczowym elementem rozwoju. Izolacja odebrała im tę fundamentalną potrzebę, prowadząc do głębokiego poczucia samotności i wyobcowania. Uczniowie stracili nie tylko codzienne interakcje, ale także ważne rytuały i doświadczenia pokoleniowe – studniówki, wycieczki szkolne, wspólne świętowanie sukcesów. Ta strata jest trudna do nadrobienia i może mieć długofalowe skutki dla ich kompetencji społecznych.

Lęk, niepewność i "Zmęczenie Zoomem"

Poza ogólnym pogorszeniem samopoczucia, u wielu uczniów zaobserwowano nasilenie objawów lękowych. Lęk dotyczył zdrowia, przyszłości, ale także codziennych spraw, jak problemy techniczne podczas lekcji czy obawa przed odpowiedzią przy włączonej kamerze. Pojawiło się nowe zjawisko – "Zoom Fatigue", czyli wyczerpanie poznawcze i emocjonalne wynikające z nienaturalnej formy komunikacji wideo, która wymaga ciągłego, intensywnego skupienia.

Wpływ na relacje i społeczność

Szkoła to nie tylko miejsce nauki, ale przede wszystkim przestrzeń budowania relacji. Izolacja drastycznie ograniczyła możliwości interakcji, co miało głęboki wpływ na rozwój kompetencji społecznych uczniów.

Zmiana w relacjach międzyludzkich

Jak czuli się uczniowie?

Społeczność szkolna w wirtualnej rzeczywistości

W obliczu braku fizycznego kontaktu, wiele szkół podejmowało próby podtrzymania życia społecznego i poczucia wspólnoty za pomocą narzędzi cyfrowych. Były to działania niezwykle ważne, choć często niewystarczające.

Wirtualne apele i uroczystości

Szkoły organizowały zdalne akademie z okazji świąt państwowych, spotkania wigilijne czy zakończenia roku szkolnego. Choć nie mogły zastąpić bezpośrednich spotkań, stanowiły ważny symbol ciągłości i próby utrzymania tradycji.

Zdalne koła zainteresowań

Część nauczycieli z pasją prowadziła dodatkowe zajęcia online, od kółek szachowych po kluby dyskusyjne. Były to cenne inicjatywy, które pozwalały uczniom na interakcję i rozwijanie pasji poza sztywnymi ramami lekcji.

Wypalenie zawodowe nauczycieli

Nauczyciele znaleźli się na pierwszej linii frontu edukacyjnej rewolucji, stając się cichymi bohaterami kryzysu. Ogromna presja, praca bez granic i emocjonalne obciążenie doprowadziły wielu z nich na skraj wypalenia zawodowego.

Praca bez granic i presja technologiczna

Zatarcie granicy między życiem zawodowym a prywatnym stało się normą. Nauczyciele byli dostępni niemal 24/7, odpowiadając na pytania uczniów i rodziców. Jednocześnie musieli w ekspresowym tempie opanować nowe technologie, często bez odpowiedniego wsparcia technicznego i merytorycznego.

Obciążenie emocjonalne

Poza przekazywaniem wiedzy, nauczyciele pełnili rolę psychologów i mediatorów, wspierając uczniów w radzeniu sobie z lękiem i izolacją. Emocjonalny koszt tej roli, połączony z własnym stresem i niepewnością, był dla wielu z nich przytłaczający i jest odczuwalny do dziś.

Długofalowe skutki – co nam zostało?

Okres nauki zdalnej nie był tylko tymczasowym epizodem. Pozostawił po sobie trwały ślad w postaci luk w wiedzy, zmian w kompetencjach społecznych i przewartościowania relacji z technologią. Analiza tych skutków jest kluczowa dla zrozumienia dzisiejszej szkoły.

"Dług edukacyjny" – luki w wiedzy i umiejętnościach

To najczęściej dyskutowany skutek pandemii. Nie jest to jednak prosta "strata" materiału. Problem jest bardziej złożony: największe luki powstały w zakresie umiejętności fundamentalnych, które są podstawą dalszej nauki. U młodszych dzieci dotyczy to płynności czytania i podstawowych operacji matematycznych. U starszych – zdolności do abstrakcyjnego myślenia i rozwiązywania złożonych problemów. Nadrabianie tych zaległości to proces rozłożony na lata.

Zaburzenia rozwoju społeczno-emocjonalnego

Szkoła to poligon kompetencji miękkich: pracy w grupie, rozwiązywania konfliktów, komunikacji niewerbalnej. Długotrwała izolacja zaburzyła ten naturalny proces. Po powrocie do szkół nauczyciele zaobserwowali nasilenie problemów z adaptacją, wzrost liczby konfliktów i ogólne obniżenie umiejętności społecznych. Uczniowie musieli na nowo uczyć się, jak funkcjonować w grupie.

Pogłębienie nierówności edukacyjnych

Pandemia wzmocniła tzw. "efekt św. Mateusza": uczniowie z lepszym zapleczem domowym (wsparcie rodziców, dostęp do technologii, własny pokój) poradzili sobie stosunkowo dobrze, a nawet zyskali. Ci w trudniejszej sytuacji (brak wsparcia, słaby sprzęt, trudne warunki lokalowe) zostali jeszcze bardziej w tyle. Różnice w poziomie wiedzy i kompetencji między uczniami z różnych środowisk stały się po pandemii jeszcze głębsze.

Zmiana relacji z technologią

Choć wzrosły ogólne kompetencje cyfrowe, zmienił się także charakter relacji z technologią. Dla wielu uczniów i nauczycieli stała się ona nie tylko narzędziem, ale także źródłem stresu i zmęczenia. Obserwuje się zjawisko "przebodźcowania" i potrzebę cyfrowego detoksu. Jednocześnie pandemia trwale wprowadziła narzędzia cyfrowe do warsztatu pracy nauczycieli, co jest jej niekwestionowanym, pozytywnym dziedzictwem.

Jaka przyszłość edukacji? Lekcje z pandemii

Doświadczenia z okresu pandemii, choć bolesne, są bezcenną lekcją, której nie wolno zmarnować. Zmuszają do fundamentalnej refleksji nad kształtem przyszłej edukacji i wskazują kierunki niezbędnych zmian, aby system oświaty był bardziej nowoczesny, elastyczny i odporny na kryzysy.

Ku edukacji hybrydowej: więcej niż tylko zdalne lekcje

Przyszłość to nie powrót do stanu sprzed 2020 roku, ale inteligentna integracja światów online i offline. Model hybrydowy (blended learning) to nie tylko "kilka dni w domu, kilka w szkole". To przemyślane wykorzystanie technologii do personalizacji nauki. Przykładem jest model "odwróconej klasy", gdzie uczniowie w domu zapoznają się z materiałem teoretycznym (np. przez wideo), a czas w szkole poświęcony jest na dyskusję, pracę projektową i rozwiązywanie problemów pod okiem nauczyciela. Taki model pozwala na lepsze wykorzystanie czasu i rozwija samodzielność uczniów.

Nauczyciel jako mentor i przewodnik

Kryzys pokazał, że w dobie nieograniczonego dostępu do informacji, rola nauczyciela musi ewoluować. Z "mędrca na scenie" (sage on the stage), który jest jedynym źródłem wiedzy, musi stać się "przewodnikiem u boku" (guide on the side). Nowoczesny nauczyciel to kurator treści, który pomaga uczniom nawigować w cyfrowym świecie, uczy ich krytycznego myślenia i weryfikacji informacji. To mentor, który inspiruje i wspiera, a nie tylko odpytuje z materiału.

Kompetencje przyszłości w centrum uwagi

Pandemia udowodniła, że sama wiedza encyklopedyczna to za mało. Świat wymaga adaptacyjności, kreatywności i umiejętności współpracy. Dlatego programy nauczania muszą zostać zrewidowane pod kątem rozwijania kompetencji przyszłości: krytycznego myślenia, rozwiązywania problemów, komunikacji, inteligencji emocjonalnej i biegłości cyfrowej. Czas pandemii, wymuszając pracę projektową i samodzielność, paradoksalnie stworzył grunt pod rozwój tych właśnie umiejętności.

Dobrostan psychiczny jako fundament edukacji

Najważniejszą lekcją płynącą z pandemii jest zrozumienie, że nie ma efektywnej nauki bez zadbania o zdrowie psychiczne. Szkoła przyszłości musi być miejscem bezpiecznym, włączającym i wspierającym. Oznacza to realne inwestycje w pomoc psychologiczno-pedagogiczną, szkolenia dla nauczycieli z zakresu rozpoznawania pierwszych objawów kryzysu psychicznego oraz wplecenie edukacji na temat zdrowia psychicznego w codzienne życie szkoły. Dobrostan uczniów i nauczycieli musi stać się absolutnym priorytetem.

Metodologia i źródło danych

Prezentowane dane pochodzą z raportu "Edukacja zdalna w czasie pandemii", przygotowanego przez Fundację Szkoła z Klasą. Badanie zostało przeprowadzone metodą ankiety internetowej (CAWI) na przełomie maja i czerwca 2020 roku. Wzięło w nim udział 1109 nauczycieli, 868 uczniów oraz 1162 rodziców z całej Polski. Zastosowano kwestionariusz zawierający zarówno pytania zamknięte, jak i otwarte, co pozwoliło na zebranie danych ilościowych i jakościowych.

Dobór próby miał charakter celowy, co oznacza, że wyniki nie są reprezentatywne dla całej populacji, ale ze względu na dużą i zróżnicowaną grupę respondentów, stanowią niezwykle cenny i wiarygodny głos w dyskusji o stanie polskiej edukacji w okresie kryzysu.